Chapter 15

"Strach przed niepowodzeniem to najwieksza siła zamykająca nam usta..."

Niall POV

Uderzyłem w ścianę powodując wgniecenie.
Cholera jasna.
Nie wiedziałem co mam robić. Jak ją odzyskać.
-Niall, pamiętaj, że sam będziesz musiał teraz naprawić szkody. - powiedział za moimi plecami Matt.
Odwróciłem się do niego i zobaczyłem Matt'a obejmującego Billy'ego. Cholerni szczęściarze.
-Spoko naprawię to.
-Dlaczego w nocy nie było cię w pokoju? - Bill uśmiechnął się do mnie.
Zaczerwieniłem się.
-Nic nie mów Niall. - Matt cieszył się jak głupi do sera. - A gdzie Amy?
-Zamknęła się w swojej łazience.
Nagle jakby za ściany usłyszałem pociąganie nosem i cichutki szloch.

Amy POV

Zamknęłam się w łazience, odkręciłam kran i zaczęłam płakać. Jaka ja byłam głupia.
Zasnęłam wtulona w Niall'a.
I mi się to kurwa podobało.
Dlaczego jestem taka pojebana? Dlaczego nie mogę się na nic zdecydować?
Boję się zaufać Niall'owi, bo moje serce już i tak jest zranione. Jakby mnie teraz zostawił to bym umarła. Nie wytrzymałabym tego.
Sięgnęłam do szafki i wyjęłam z niej ostrą żyletkę.
Popatrzyłam na jej krawędź i przytknęłam do lewego nadgarstka. Krew popłynęła skapując na ziemię a ja osunęłam się po płytkach na ziemię.
Przez łzy nacinałam swoją skórę. Czułam ból, ale przynajmniej zagłuszał on wyrzuty sumienia.
Jedna, dwie, gdy robiłam dziewiątą kreskę usłyszałam pukanie do drzwi i wbiłam żyletkę zbyt głęboko. Krew trysnęła mi na koszulkę.
Nie wiedziałam co się dzieje.
-Amy otwórz te drzwi. - słyszałam Matt'a jak przez mgłę.
-Ams, proszę. - Niall brzmiał jakby płakał.
Zawinęłam rękę w ręcznik i starałam się podnieść. Niestety złapałam się półki na której stały szklane buteleczki.
W jednym momencie półka oderwała się od ściany zrzucając na mnie swoją zawartość.
Za drzwiami Matt zaczął uderzać całym ciałem o drewno. Próbowali wywarzać drzwi.
Dotknęłam poranionego brzucha i czułam jak powoli tracę siły.
Drzwi otworzyły się pod naporem chłopaków.
-Ams, kochanie... - usłyszałam Niall'a i odpłynęłam.

*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*

Szok!!!
Tak napisałam ten rozdział, ale mam nadzieję, że nie zabijecie mnie za ten zwrot akcji. Jak by było za dobrze to nie było by fajnie ^^
Muszę Was trochę podręczyć ;))))

Przepraszam Was też,  że tak późno dodaję rozdział,  ale rodzice dopiero dziś pozwolili mi nie iść do szkoły :p

Buziaki xxx